Marokko II en Westelijke Sahara

Het laatste nieuws van ons is gekomen vanuit Agadir in Marokko. Op dat moment waren Edwin, Ad en Arne aan het sleutelen aan de Volvo 740 die uitgebrand was. Ze hebben de auto gefixed, behalve de oorzaak van alle problemen; de defecte computer. De boy’s van de Volvo hebben deze vanuit NL in laten vliegen! Dat was sneller en goedkoper dan DHL of zo.

Een dag later prikten ze de computer in de auto en reden ze weer! een overwinning voor ons allemaal.

Op 11 november zijn we vertrokken vanuit Agadir naar Laayoune. Een rit van 700 kilometer over een weg die op zich prima was. Maar….

…de zandstormen en de duinen die de weg opgewandeld zijn maakten het een lastige trip. Zo lastig zelfs, dat Ad en Marnix met de lowrider peug 405 vast kwamen te zitten in een duin op de asfaltweg.

 

Bij een vies pompje hebben we hele slechte benzine getankt in Bouizakane. Daar hebben we even de twee extreme eenden en Jodisign ontmoet. Die kwamen toen net uit oost Marokko, waar zij tot aan de grens met Algerije geweest zijn.

In een totaal verlaten stadje aan de atlantische kust hebben we gelunched, met uitzicht op het strand en de zee. Het leek een dorp dat normaal wel toeristisch is/was, maar nu was het surrealistisch verlaten.
Alsof je een film van Quinton Terrantino binnen rijdt.

Laat in de avond zijn we aangekomen in Laayoune, een garnizoenstad waar niet veel te doen is, behalve dat er heel veel mensen wonen.

We hebben geslapen in het Nagjir Hotel. Prima hotel, maar niet bijzonder. Een beetje een vreemde sfeer in de stad, maar dat is ook logisch als je je bedenkt dat je in een bezet gebied bent. De gehele westelijke Sahara is in feite bezet door Marokko.

Politiecontroles
In elk dorpje in de Westelijke Sahara kom je twee politiecontroles tegen. Vaak willen de agenten alleen een registratieformuliertje waarop alle gegevens van ons en ons voertuig staan. Gelukkig hadden we hiervan 80 kopietjes mee. Soms willen ze ook een cadeau, sigaren hoeven ze niet, maar ze zijn gek op pennen.
Bij een controle hadden we al toestemming om door te rijden, er stonden een aantal kinderen om de auto en bij wegrijden willen we een aantal pennen uitdelen. Komt de politiebeamte eraan, grist zes pennen uit onze handen en roept “For the office!”. Je had de hoofdjes van de kinderen moeten zien, zo zielig.

 

12 november
Op de rit van Laayoune naar Dakhla zijn we het echte Afrika tegen gekomen. De zon brandend aan de hemel en geen zuchtje wind.
Je voelt je vies, elke porie van je lijf staat open en is lek. Als je stil blijft zitten in je stoel dan merk je er niets van, maar o wee als je je beweegt. Ik begin de mensen hier steeds beter te begrijpen, het is gewoon te warm om je te bewegen, maar of dat altijd zo is dat betwijfel ik.

Het landschap is adembenemend mooi maar toch ook eentonig. de variatie zit in het zand en de rotsen. Van spiegelgladde vlaktes tot rotsachtige passages. Na de middag lijkt het wat koeler, of komt het door dat we nu wat dichter bij de kust rijden?

Voor Boujdour waren we de weg even zat. Ondanks alle kilometers hebben we eigenlijk alleen nog maar asfalt gereden. Parallel aan de weg loopt de oude piste, en terwijl de golf, de peug en het eendje de weg blijven volgen, gaan Paling en Co en wij een paar kilometer spelen op de oude piste. LEUK!