Douaneperikelen

De reis Marokko in was wel spannend, omdat we nu niet via Ceuta Marokko zouden bereiken, maar rechtstreeks op Nador voeren.

Dat betekent dus, dat je van de boot af, direct Marokko in rijdt.

De formaliteiten duurden even… We hadden hulp gekregen van een Duitse Marokkaan, en samen met Matheus en Lisa in hun T2 busje konden we na een uurtje of twee onze reis vervolgen.

Het land uit, hadden we ook nog niet eerder gedaan. De vorige reis zijn we immers doorgegaan naar Mauretanie en de zuidgrens is toch iets anders…

De grens tussen Marokko en Ceuta wordt streng bewaakt. Dit is een punt waar vluchtelingen proberen  om Europa te bereiken. Ook kent Marokko een bloeiende teelt van wiet. Het gevolg is dus, dat een jong stel in een oud volkswagenbusje enige belangstelling van de douaniers trekt.

Een norse douanier, type sportschool, begint gewapend met zaklamp en schroevedraaier aan een uitgebreide inspectie. Oh jee, daar gaat onze anti roest coating… Het valt mee, de motor achterin snapt ie nog wel, maar die 4×4 aandrijving? Na bijna een half uur kloppen, kijken en gelukkig weinig prikken geeft ie het op. Of we de 4×4 zelf gemaakt hebben? hebben we in een groep gereisd? meegedaan aan een 4×4 evenement? Waar zijn we dan geweest?

Allemaal vragen, en kennelijk geven we niet het juiste antwoord. De binnenkant moet ook geinspecteerd worden. Alle kastjes gaan open, maar er is niets te vinden. Ja, twee blikjes Flag in de koelkast. De man maakt er een opmerking over, en Anja zegt dat ze Flag lekkerder vindt dan Heineken. Deze opmerking haalt de kou uit de lucht, en met een glimlach zegt de man dat Arne (nog) een stempel moet halen en we dan verder mogen. Let wel, de bus staat op naam van Anja, en dus ook in het paspoort van Anja.

Daar hebben we dan maar niet moeilijk over gedaan, want inmiddels wisten we dat we haast moesten maken om de boot te halen….