Onze eerste piste
De vakantie is al weer lang geleden (49 dagen) en het is tijd om weer eens een stukje te schrijven. Even weer herinneringen ophalen……
Zondag 29 maart 2009
Na inkopen gedaan te hebben op de markt in Rissani volgen we de asfaltweg naar Alnif. De weg naar Alnif biedt meer dan verwacht. De uitzichten zijn schitterend en om de 10 kilometer verandert het landschap. Het spel van de wolken en de zon tekent zich in schaduwen af op de bergen. De camera klikt.
Na Alnif besluit Arne een andere route naar Zagora te nemen. De oude weg. Deze is 30 kilometer mooi geasfalteerd en bij Taghbalt begint de piste. Het vinden van het begin van de piste is lastig. Jochies van een jaar of 10 willen het ons wel even wijzen (alleen wijst de een naar links en de ander naar rechts). Uiteindelijk kiezen we een jongen van een jaar of 14 op een brommer, hij mag het zeggen!
We gaan het dorp weer uit, door de doorwading van de rivier die buiten zijn oevers getreden is die we het dorp in ook moesten nemen. Zijn brommer begeeft het, niet gek nadat het motorblokje onder water verdwenen is… Stap maar in dan. De jongen wil graag een schone broek aan gaan trekken en dan zal hij ons wel naar Zagora brengen over de piste. Nee, dat is niet de bedoeling. Wij willen alleen het begin van de piste vinden en verder redden we het wel.
Met een paar dirham (40 eurocent) sturen we de jongen weer uit de auto. Zijn vader staat inmiddels naast de bus met de brommer die het weer doet en waarschuwt dat het nog zeker 65 kilometer is over de piste naar Zagora. En geeft zijn zoon een standje die ons vervolgens het begin van de piste laat zien op zijn brommertje. Ja, de Marokkanen hebben zeker normen en waarden.
De jongen helpt ons met het oversteken van de eerste Oued (rivier) en wil graag ons telefoonnummer hebben. Een combinatie van Arne en mijn nummer wordt het, een foto van ons met zijn mobieltje maakt het af.
De piste is leuk!!! Zand, stenen, rotsen, modder, blubber en water, vooral veel water. De vader van de jongen heeft gelijk gekregen. De laatste 20 kilometer hebben we in het donker af moeten leggen. OK, we hadden ons kamp kunnen opslaan en de volgende ochtend verder kunnen rijden. Maar het voelde als de beelden in Dakar. Het is zo gaaf om in het donker te rijden, en in het donker het juiste spoor te zoeken.
Helemaal top. Deze piste is een leuke opwarmer.
In het donker, 13 kilometer voor Zagora, komen we een man tegen met een lampje op het voorhoofd. (Je weet wel, van die lampjes die 50’ers dragen op de camping ;-)) Hij vraagt of we diesel hebben, want hij is stil komen te staan met zijn wagen. Dit vertrouwen we toch niet helemaal. In het donker in ‘The middle off nowhere’ een vreemde man helpen met wel een vreemde vraag. Diesel…. Als je off-road gaat bereid je je toch goed voor, dan overkomt het je toch niet dat je droog komt te staan….
Met een smoesje (geen jerrycan) schepen we de man af en vervolgen we onze weg. Vijf kilometer voor Zagora komen we een andere 4×4 tegen, ze vragen of we iemand zijn tegen gekomen die zonder diesel staat………
Deze ontmoeting zal nog een staartje krijgen..