M’hamid en de waterpijp

Vanuit Zagora zijn we naar M’hamid gereist waar we de enige gasten waren op de camping M’Hamid Oasis. Een wandeling gemaakt door de achterliggende oase die nog goed intact was en waar volop werd gewerkt op de velden. De vrouwen hadden ontzettend veel lol om Arne, zo blond. Dat kennen ze daar niet, giebelkonten!

Als avondeten hadden we een tagine besteld, het restaurant in een grote bedoeinentent is vanwege de regen buiten bedrijf. (Het ruikt naar natte hond, zoals een Duitse dame in Merzouga het verwoordde) en in de woning bij de camping is een romantisch plekje voor ons ingericht. (De kast met boeken en televisie is afgedekt met een kleed).
De lekkerste tagine die we tot nu toe hebben gegeten, zelfs een dessert (sinaasappel met kaneel) en een the mocht niet ontbreken.

De heren van de camping gingen in het voorportaal van het huis zitten en Arne nodigt ze uit toch bij ons te komen zitten, wij zitten immers in hun huis. Maar roken doen ze niet in die kamer en wij moeten bij hen komen. De heren zijn welbespraakt en spreken een goed woordje Engels. Moet ook wel want ze hebben gestudeerd in Marrakesh. En van studeren komen andere vreemde gewoonten. De heren zaten een zelfgeknutselde waterpijp te roken. Appel, geen geestverruimde middelen, dat doen ze alleen in Nederland.

Na een leuke discussie over het hoe en waarom van reizen zijn we die avond naar bed gegaan.

Reizen doe je om geestelijk rijker te worden. Reizen moet je langzaam doen en je moet de tijd nemen om mensen uit andere culturen te leren kennen.